Wednesday 29 September 2010

Christen Meditasie

Hierdie skrywe maak deel van ‘n meegaande reeks oor die Klassieke Geestelike dissiplines soos uiteengesit in die boek ‘Celebration of Discipline’ deur Richard Foster.

In die modêrne tyd word Christene weerhou van intimiteit met hul Vader deur ‘n kultuur wat floreer op geraas, gejaag en skares. Solank die vyand ons kan hou by ‘n plek waar ons lewe ‘n gejaag van een projek na die ander is en ons weke in maande verander sonder enige betekenisvolle tyd saam met God, is hy gelukkig. Die Christelike disipline van Meditasie staan in skerp kontras met die aandagafleibaarheid en onhophoudelike gewarboel van kontemporêre kultuur en is vir hierdie einste rede so moeilik vir die moderne mens om te verstaan en beoefen.

In die Skrif sien ons iets anders: Karakters soos Isak, Eli, Moses, David en Jesus het die krag en nut van meditasie ingesien. Psalm 1 bestempel as ‘Welgeluksalig’ (tevrede en gelukkig) die man wat God se wet en werke dag en nag oordink. Jesus het homself gereëld uit ‘n buitengewoon besige bediening onttrek en “vertrek na ‘n verlate plek alleen” (Matt. 14:13).

So wat is Meditasie? Die woord ontlok by die meeste van ons beelde van Buddhistiese priesters, afgodsbeelde en wierook. Maar om Christen meditasie as sinoniem te sien met die meditasie van Oosterse godsienste is ‘n groot fout, die twee is, om die minste te sê, wêrelde uit mekaar. Terwyl Oosterse meditasie vryheid van die wêreld en leegheid van die denke probeer bewerk is die doel van Christen meditasie om ons vol van God, Sy wonders en Sy woord te maak. Christen meditasie is die vermoë om God se stem te hoor en te reageer daarop. Prakties behels dit ‘n tyd van stilte en rus, waar die gedagtes tot God gerig word. Gebed is nie noodwendig altyd deel van meditasie nie, dis ‘n tyd waar ons fokus op God en dink aan sy woord (miskien ‘n spesifieke vers of idee) en aan sy goedheid in ons lewe. Tydens hierdie tyd mag Vader vir jou spesifike raad of insig gee oor dinge. Ander tye ervaar jy weer net Sy Liefde en goedheid, iets wat die lewe opnuut ‘n nuwe glans gee!

Daar’s geen gehieme resepte of intelektuele toertjies betrokke nie. Meditasie is bloot ‘n tyd waar ons vir God ruimte en tyd maak om saam met ons te stap en gesels soos Hy eens het met die eerste mense in die tuin. Die enkeles wat bereid is om uit die geraas en gejaag van die lewe te stap en in die binnekamer stil te word voor die Skepper van als, pluk die vrugte van doelgerigte en betekenisvolle lewens. Om ‘n halfuur ‘n dag stil te word en niks te doen behalwe te dink aan God, is nie ‘n ‘mors van tyd’ nie, dit maak dalk net die ander 23 en ‘n half ure in jou dag die moeite werd!

Meer as wonderwerke en bybelstudie bewerk Christen Meditasie by ons ‘n familêre, eerbare vriendskap met Jesus. Die konstante teenwoordigheid van God verander van ‘n Teologiese dogma na ‘n stralende realiteit. Die lewe wat God tevrede stel is nie een van Godsdienstige pligte nie; dis om Sy stem te hoor en te gehoorsaam. God smag na diepe verhouding met jou, so word stil, en hoor wat Hy te sê het oor jou lewe!

Sunday 26 September 2010

Die Klassieke Geestelike Dissiplines

Oppervlakigheid is die vloek van ons tyd. Die groot behoefte vandag is nie aan meer intelligensie of elegansie nie, maar aan diepte. Nie aan meer wêreldswyse mense nie, maar aan mense met ‘n ongeinhibeerde egtheid.

Vir die dissipel van Jesus is hierdie stellings meer as ooit in die geskiedenis, van toepassing – Vandag is daar ‘n groot aanslag, van binne die kerk, om ‘n verhouding met Jesus te vervang met óf ritualistiese Godsdiens, óf ‘n evangelie van self-vervulling. Die evangelie van self-vervulling oorheers Christen media. Geestlike literatuur en televisie is uit om ons te oorrompel met die kennis dat Jesus se hoofdoel is om ons die gelukkigste, kommervryste en rykste mense op aarde te maak.

Godsdienstigheid aan die ander kant, met al sy meegaande eksterne regulasies is die mens se beste poging om te na-aap dit wat slegs God kan doen nl. Innerlike transformasie. En is dit nie eintlik wat ons rerig najaag nie? Na jare van kerkbywoning en Bybelstudie bly baie van ons onverandererd. En ten spyte van ‘n smagting om die karakter van die Seun van God te omhels en eien is die meeste van ons, die rerige ons (na die kerkmaskers en Godsdienstigheid weggestroop is) nog dieselfde persone met onvoorspelbare humeure en wêreldse impulse. So, is ons as kinders van Vader bestem om onveranderd te leef tot die dag dat ons Hom in die oë kyk? Nee, God kan en wil innerlike transformasie bring in sy kinders se lewe en hulle vorm tot die prentjie van sy Seun. Dis belangrik om te besef dat slegs die persoon van Jesus (nie kerk of Godsdiens) egte innerlike verandering kan bring, en terselfdetyd ook te besef dat daar wel iets is wat ons kan en moet doen.

Die klassieke Geestelike dissiplines is Geestelike ‘oefeninge’ wat ons voor God plaas en Hom toelaat om die transformasie te bring. Wat is die Geestelike dissiplines? Bybelse meditasie, gebed, vas, onderdanigheid, aanbidding en afsondering om ‘n paar te noem. Van hulle ken ons en van hulle is tot ‘n groot mate deur die modern protestantse kerk vergeet. Die klassieke Geestelike dissiplines, wat deur die vroeë kerk en Christene deur die eeue heen beoefen is, is opsigself kragteloos om verandering te bring, maar plaas ons voor die Een wat wel egte transformasie in ons lewens kan bring.

Deur die volgende klompie weke wil ek graag van hierdie skrywe gebruik maak om, hopelik, iets te leer oor die klassieke geestelike dissiplines en die toenadering tot God wat hul meebring. Christendom is nie ‘n stel doktrines en sinodebesluite wat ons intellektueel omhels en ons lewe rondom bedryf nie, dis ‘n lewendige, vibrante en lewenskragtige verhouding met ‘n Persoon. Die klassieke geestelike dissiplines help ons om daardie Persoon beter te leer ken.

Anton Schreiber